Ziezo.

Een heerlijke warme start van mei, dus de wollen sjaals, mutsen, warme dekens en winterjassen mogen gelucht en gewassen worden en verdwijnen naar zolder. Ziezo. Winter voorbij!

Op zolder hoor ik gejoel van de pepers onder het dakraam, en de tomatenplanten in de gang zijn uitgegroeid tot een compleet kanten gordijn. Alles wil nu naar buiten. En dat mag! Ziezo!

 

Ook heb ik weer een flinke bende jonge boompjes geplant in ons 'bos' wat zowaar al écht op een bos begint te lijken. En mogen de geiten naar het achterste stuk weiland. Maar daarvoor moesten eerst wel alle omheiningen worden nagekeken, en hier en daar gerepareerd.

Want als die geiten in het bos kunnen komen, dan is er in no time geen bos meer te bekennen. Want geiten eten die boompjes gewoon op.

En andere diertjes kwam ik ook tegen. Zoals een trotse moeder eend, met twaalf jonkies. Nu maar hopen dat ze er toch tenminste een páár in leven kan houden. Er zijn daar achter zoveel kapers op de kust .... 

Giuseppe heeft op zijn land een deel van de kolen laten doorschieten. Ze staan  nu prachtig te bloeien en daar varen onze bijen wel bij. 

Wel had ik wat last met de bijen. Bij de laatste inspectie moest ik 'doppen breken', dat is iets wat je doet om te voorkomen dat ze gaan zwermen. En de bijen werden daar onrustig van en ontdekten dat de rits van mijn bijenjack niet goed dicht zat. Pats .... steek steek steek .... waaaah!!

Toch ook zielig. De bijtjes die gestoken hadden leven dan nog heel eventjes, en zoemen een hoog fluitend liedje. Zo'n soort zwanenzang ... en dan sterven ze. Dapper hoor, hun volk verdedigd. En ik ben gestopt met doppen breken. Dan maar zwermen.

Ook met één van de hanen heb ik wat last. Hij valt mij steeds aan. Zó raar. Vooral als ik een broek aan heb. Ik denk dat hij dan denkt dat mijn benen een soort roofvogel zijn, door de fladderende pijpen, en daar stort hij zich vol vuur op. Ook al zo'n dappere dodo, de kippen verdedigd. 

Maar voor mij niet fijn. Nou, maar even afwachten. Misschien is het een voorjaars-hormonen-ding.

Ik geniet enorm van alle bloesems. Het ruikt zó lekker overal buiten. Meidoorn, sleedoorn, sering, en de bijzondere amandelgeur van de lijsterbes-bloesem. Die ruikt zó lekker dat ik er thee van heb gezet.

Maar ..... 

.... de smaak was vrij flauw. Dus toch nog maar even wachten op de vlierbloesems, voor lekkere thee.

Op de tuin is ook elke dag wat. De pepers en de tomaten uitplanten dus, in de kas en op het land. En nog wat erwtjes. En kruiden.

Er is enorm veel vraat op het land. Bijna alles wat ik zaai en plant wordt deels weer opgegeten. Door slakken of andere beestjes. Ik weet het niet. Reeënsporen zag ik ook, op de grote moestuin. En die eten ook flink mee van de jonge aanwas. 

Maar goed. Maar gewoon doorgaan met zaaien. Vroeg of laat houdt de vraat meestal wel weer op.

De knoflook, uien en prei worden niet gegeten. Dat lusten ze zeker niet. Maar daar gaat Bossie dan weer languit in liggen en drukt en passant dan eventjes een stuk of vier knoflookplanten plat. Aarch! DIEREN!!

Morgen of vrijdag ga ik de bonenstokken weer plaatsen. Jaja, drukte hoor op de tuin!

Op de valreep vanmiddag werd ik herinnerd aan de herdenking op de Unit vandaag. Gelukkig was er vanavond verder niks en kon ik er heen. 

Midden in je drukte en je gewone gedoetje zo'n herdenking, en sta je dan ineens stil, bij die oorlog, die nog steeds maar doorgaat. En bij al die mensen die zo vreselijk graag naar huis en naar hun familie willen, maar de kans daarop steeds verder zien verkleinen. We zongen beide volksliederen. En wethouder Jan Carlo Bos sprak ontroerende woorden. 

En hij kreeg een mooi aandenken gemaakt door Tetiana, met de bloemen van Oekraïne erop. 

En dan nog de avondlucht. En een boek. Lekker stok-oud!

 

Ziezo.

Ik heb niks.

Tja. Da's nou ook wat. Ik heb eigenlijk niks.

 

Net zag ik dat ik al een week niet heb geblogd. Wat best raar is want het is de méést drukke aprilmaand zo'n beetje, sinds wij hier wonen. Naast het werk hier thuis zijn er haast elke dag ontmoetingen en gesprekken, over nieuwe kansen voor het Prachtlint. 

Maar daar ga ik dan natuurlijk géén foto's zitten maken, in zo'n overleg. Nee, dat zou nou echt raar zijn. 

Natuurlijk, als er resultaten zijn, dan laat ik dat hier wel weer zien. Maar om tot resultaat te komen moet je eerst erg veel praten en plannen maken en veel bellen, schrijven, wéér praten pfff, en nadenken, enzo.

Dat nadenken dat doe ik dan meestal als ik met Brit buiten loop.

Buiten krijg je de beste ideeën. Ik wel, tenminste!

Oh kijk, en hier onder toch nog een plaatje van een klus, van afgelopen week. Hier op deze plek komt een rij zonnebloemen. Dat is precies in de aanvliegroute van de bijen, die daar achter staan. Nou, die bijen kunnen in de zomer dan zó hopla hier in de zonnebloemen parkeren en honing tanken. 

Volgooien!!🐝🐝🐝

Wat ik deed is op de dikke laag gras eerst wat mest uitspreiden, dan kranten erop, dan compost, en tot slot een rij pallets. Als je dat een maand laat liggen en je haalt het dan weg, dan is het meeste gras zo'n beetje half verteerd, kun je het schoffelen, en er zonnebloemzaad zaaien.

En boontjes vóór gezaaid. Dat ook. Gelukkig had ik ze daarna binnen gezet, want het heeft hier gevroren afgelopen nachten. En dan zijn boontjes in één keer hop weg. Die kunnen daar beslist niet tegen.

De bijen vliegen volop. Alleen als het regent proppen ze zich met z'n allen in de kast. Het volk is zó gegroeid, dat het bijna lijkt alsof ze er niet meer in passen. Op het plaatje hier zitten ze netjes achter de opening, maar als het dan wat warmer wordt hangt er een dikke tros met honderden bijen buiten aan de kast te bengelen. 

Er is al aardig wat nectar en stuifmeel te vinden voor ze. We hebben veel bloeiende bomen, en de paardenbloemen staan ook in bloei op het weiland. Dan groeit zo'n volk snel. Omdat je dan kans hebt dat ze gaan zwermen, moet je ze op tijd extra ruimte geven. Dus heb ik een tweede honingkamer op de kast geplaatst. 

En na een week ongeveer was die extra kamer al volop in gebruik. Kijk maar, hier door het plastic deksel kun je ze zien. Ze zijn druk de raten aan het uitbouwen.

Ook de Judaspenning staat in bloei. Eén van de vroegste bloeiers. Ooit, in Bussum nog, stond er één Judaspenning per ongeluk in onze tuin. Van de nakomelingen van die ene plant zaai ik ze nu nog steeds. 

Dan van de bijen naar de kippen. 

Die gaan om half acht met z'n allen op stok. Ze zitten altijd in dezelfde volgorde. De kleine haantjes (van de buren) zitten lekker warm tussen de dikke kippen. Haha, slim bekeken. Nou, deurtje kan weer dicht. Slaap lekker!

 

Nog wat voorjaarsweelde, en dan is het op. 't Viel tóch mee. Ik had toch nog wel wat!

Het begint met .....

Het begint met een zaadje. Zegt dit boek. En dat klopt. Planten, bomen, dieren, mensen, ze beginnen allemaal met een zaadje. Ongelofelijk eigenlijk wat er uit een piepklein zaadje kan groeien. 

Omdat ik alwéér zakjes aan het vouwen en vullen was (want ze zijn overal gewoon alweer op!) moet ik daar steeds aan denken. Wie zal deze zaden zaaien? Groeien er hier straks weer allemaal prachtige bloemen uit? Of belandt zo'n zakje ergens in een la, of kastje. Of blijft vergeten in een fietstas liggen.  

Want dat kan ook natuurlijk. Niet álle zaadjes komen tot bloei. 

In de natuur is nu nog niet veel zaad. Er zijn nu pas net de eerste bloemen, zoals deze hierboven, van de weegbree. Eén van mijn favoriete voorjaarsbloeiers. 

De bloei is heel bescheiden maar ze staan zo mooi fier, die kleine witte bloemetjes, als sterren rondom de aar.  

Zelf stop ik ook weer vele zaden in de grond. 

Vandaag was dat kervel, karwij, koriander, en peterselie. In het begin van de tuin zaaide ik nóóit peterselie. Ik vond het zo'n ouderwets kruid, wat ik toch nooit gebruikte. Maar sinds ik peterselie ontdek heb al 'bak-kruid' .... zaai ik het elk jaar!

Je strooit dan éérst wat fijngehakte peterselie in de hete olie, waarin je vervolgens de andere ingrediënten roerbakt. Alles krijgt dan een superlekkere smaak!

Ook de laatste aardappels zijn gepoot. De aardappel is eigenlijk helemaal geen zaad. Het is gewoon een  knol die je in de grond stopt en die zichzelf als het ware kopieert. Er is ook wel aardappelzaad, als de plant tot bloei komt en er vruchten aan komen. Maar aardappels opkweken uit zaad is lastig. 

Om te groeien hebben de zaden vocht, aarde, licht en warmte nodig. Nou, dat hadden we allemaal ruimschoots de afgelopen dagen. 

Het weer schóót heen en weer. Echt april. Van heldere zon naar donkere buienluchten en dan binnen een paar minuten was het inééns weer stralend blauw. 

Ja. Echt bijzonder, dit weer.

Vanmorgen had ik drie afspraken, na elkaar. Eerst bij de bieb, weer zaden brengen. Toen met de gemeente, bij afdeling Groen. Om allerlei projecten te bepreken. En toen nog door naar een kweker.

Het regende de hele tijd dat het goot en ik moest denken aan mijn lading wasgoed, die buiten hing te drogen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Affijn, maar de afspraken verliepen gelukkig vlotjes en alleen in de bieb maakte ik wat foto's. Omdat er weer een andere prachtige boekencollectie bij de Prachtlint zadendoos was gelegd.

Wat zijn er toch een hoop mooie kinderboeken, over de natuur!

 

Ja, en daar zag ik deze ook, dus. En daar kwam vandaag dus de blogtitel vandaan.

En de was?  

Nou, die hangt nog steeds kletsnat buiten. Hopelijk morgen droog.